In september ben ik mijn Kinderrechtentour door Nederland gestart. Ik sprak met honderden kinderen en jongeren over wat zij belangrijk vinden. Ook vroeg ik aan hen met welke onderwerpen zij vinden dat ik aan de slag moet. De tour trok onder andere langs scholen, jeugdzorginstellingen, een ziekenhuis, belangenorganisaties en jongerenraden. Ook bezocht kinderen en jongeren op de eilanden Bonaire, Saba en St. Eustatius.
Deze tour heeft me mooie diepe gesprekken opgeleverd, waarin kinderen vertelden over hun leven, dromen en de belemmeringen. Veel kinderen vertelden dat er bijna nooit zo met hun gesproken werd en dat ze het leuk vonden hun verhaal met ons te delen. En dat terwijl wij soms het gevoel hadden met lege handen te staan omdat we lang niet altijd concreet een oplossing konden bieden.
Soms voelde ik in mijn maag wat kinderen vertelden, zoveel impact. De opmerking van een meisje bij wie thuis te weinig geld is en die mij zei: 'Ik heb zo in mijn hoofd geparkeerd dat er niets zal veranderen, dat ik niet eens na kan denken over de vraag wat er beter kan'. Dit blijft nagalmen in mijn hoofd. Het past niet dat je als 14-jarige je situatie als zo uitzichtloos ervaart.
Een jongen vertelde over hoe zijn leven veranderde toen hij een piano kreeg, zomaar van een buurtgenoot. Omdat hij een boos, ongelukkig jongetje was want zijn vader zat in de gevangenis. En die buurman zag hoe muzikaal hij was. Nu zit hij op het conservatorium. Zo'n verhaal doet mij realiseren hoe veel je voor een kind kunt betekenen als je goed kijkt, goed luistert, aandacht hebt en vervolgens iets doet.
Ik herinner me ook dat een meisje zonder verblijfsstatus tegen me zei: 'Iedereen praat en zegt hoe erg het voor me is maar niemand doet iets'. Dit maakt me er extra van bewust dat ik mijn beloften moet nakomen. Morgen presenteer ik de resultaten van de Kinderrechtentour. Ik kijk er naar uit om aan de slag te gaan met dat wat kinderen met ons hebben gedeeld. Niet alleen luisteren, maar ook werkelijk iets doen.
Margrite Kalverboer
de Kinderombudsvrouw